Πρόταση θέσεων #ektosplanou2023

Εκτός Πλάνου 2023

Ένα συλλογικό κείμενο από μια αριστερή κίνηση πόλης, μια αντικαπιταλιστική διακήρυξη, δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τις ανάγκες των κατοίκων, από τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας στο τοπικό επίπεδο. Όχι για να μπορέσει αυτός να αναπαραχθεί ως μηχανή κερδοφορίας αλλά να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια στην πόλη του.

Έχουμε ανάγκη μια πραγματικά πράσινη πόλη, έχουμε ανάγκη την επαφή με τη φύση. Φροντισμένα πάρκα και κήπους με έμφαση στη φύτευση και όχι στο πλαστικό και τα παγκάκια. Να αλλάξει η εικόνα που έχουμε για το αστικό τοπίο, να αντιστραφεί δραστικά η αναλογία τσιμέντο-πρασίνου. Ο χώρος του πρώην αεροδρομίου παραμένει η μεγάλη ευκαιρία για ένα πνεύμονα πρασίνου για όλη την Αττική με τη δημιουργία ελεύθερου πάρκου υψηλού πρασίνου. Το ξεπούλημα-ιδιωτικοποίηση σημαίνει καζίνο-εμπορικά κέντρα-ουρανοξύστες-περίκλειστες πόλεις, σημαίνει καταστροφή. Υπερασπιζόμαστε το βουνό μας τον Υμηττό από τα σχέδια οικιστικής επέκτασης και τα νομικά παραθυράκια που επιτρέπουν το σταδιακό φάγωμά του.

Θέλουμε ελεύθερους χώρους δικούς μας για κοινωνική συναναστροφή, για ψυχαγωγία, για πολιτισμό. Πλατείες, πεζοδρόμια, παιδικές χαρές, αθλητικούς χώρους για όλους και όλες. Κατώφλια συνάντησης για εφήβους και ηλικιωμένους, για ανάπηρους, για ντόπιους και ετεροδημότες, για κάθε φυλή, φύλο, θρήσκευμα και εθνικότητα. Χρειαζόμαστε υψηλού επιπέδου δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες. Δεν χρειαζόμαστε τραπεζοκαθίσματα και ιδιωτική επέκταση στο δημόσιο χώρο, δεν χρειαζόμαστε κάγκελα, λουκέτα και ωράρια που προσπαθούν να καταστείλουν την κοινωνική πρωτοβουλία και να ρυθμίσουν συμπεριφορές σύμφωνα με το νόμο και την τάξη τους.

Θέλουμε μια πόλη σε πολιτιστικό αναβρασμό με ποιοτικά και λαϊκά γεγονότα προσβάσιμα σε όλους και όλες σε συχνή βάση. Κυρίως όμως θέλουμε τη δυνατότητα συμμετοχής, είτε με εγχειρήματα οργανωμένα από το δήμο, είτε από τα κάτω με συλλόγους και φορείς και αυτοοργανωμένες ομάδες. Θεωρούμε αυτονόητη τη πανκοινωνική συμμετοχή  σε αθλητικές δραστηριότητες (αυθόρμητη και συλλογική) και την ύπαρξη αθλητικών εγκαταστάσεων που θα δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Είναι απαράδεκτα τα κριτήρια  ανταποδοτικότητας – εμπορικότητας που εφαρμόζονται σήμερα και οδηγούναπό τη μία στην παρακμή και από την άλλη στο υψηλό κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Εύκολα μια οικογένεια με δύο παιδιά σπαταλάει αρκετά πάνω από 100 ευρώ το μήνα (πχ για ένα άθλημα + ένα μουσικό όργανο).

Θέλουμε πόλη ζωντανή από πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική σκοπιά. Να γίνεται χαμός από εκδηλώσεις και φεστιβάλ. Δεν θέλουμε ούτε ζώνες διασκέδασης και εμπορικής δραστηριότητας που εκτοπίζουν τους κατοίκους, ούτε μια νεκροζώντανη πόλη με συνεχόμενες πανάκριβες κατοικίες σε ένα αποστειρωμένο καταθλιπτικό περιβάλλον.

Χρειαζόμαστε μια εκπαιδευτική κοινότητα που θα αγωνίζεται απρόσκοπτα για τη μόρφωση του λαού, για δημόσια και δωρεάν παιδεία και όχι για να λειτουργήσει μέσα στις προβληματικές σχολικές εγκαταστάσεις.Θέλουμε σχολεία-νηπιαγωγεία-παιδικούς σταθμούς σύγχρονα και λειτουργικά, όχι μόνο για τις ώρες των μαθημάτων, αλλά και για να αποτελούν ολοήμερα μορφωτικά-πολιτιστικά-αθλητικά κέντρα. Δεν μας φτάνει το απίθανο κόστος των φροντιστηρίων για πανελλήνιες εξετάσεις και ξένες γλώσσες, έχουμε και τα αυξανόμενα χαράτσια για τα τροφεία, για τις πάνες, για τις εκδρομές, για τις παραστάσεις, για τη γραφική ύλη, για οτιδήποτε απουσιάζει αλλά είναι αναγκαίο.

Χρειαζόμαστε επίσης ένα πραγματικό Κέντρο Υγείας ενταγμένο σε ένα πραγματικό σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Να μπορούμε άμεσα να έχουμε ραντεβού σε όλες τις ειδικότητες και να κάνουνε έγκυρα τις βασικές εξετάσεις. Για διάγνωση και αντιμετώπιση πριν το ΕΣΥ. Αυτή η ντροπή που λειτουργεί στην Κύπρου, παρά τις προσπάθειες των λιγοστών υγειονομικών που το κρατάνε, ούτε στο ελάχιστο δεν καλύπτει τις ανάγκες του δήμου και μας οδηγεί, είτε σε διπλανούς δήμους, είτε σειδιωτικά ιατρεία και διαγνωστικά κέντρα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μόνο το Ασκληπιείο δεν επαρκεί για όλα τα νότια προάστια .

Θέλουμε το αίσθημα ασφάλειας να προκύπτει από την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, από την ανοιχτή, καθαρή και φωτισμένη πόλη, από τις δομές πολιτικής προστασίας που μπορούν να αντιμετωπίσουν πλημμύρες, χιόνια, σεισμούς και πυρκαγιές. Όχι από αστυνομίες κάθε είδους, πρόστιμα και καταστολή.

Απορρίπτουμε τέλος το γελοίο διαχωρισμό σε δημότες-ετεροδημότες. Δεν βλέπουμε προνόμια στους δημότες αλλά χαράτσια στους ετεροδημότες, βλέπουμε μια επικίνδυνη λογική που προκαλεί τα αντίστοιχα χαράτσια σε κάθε δήμο, κάτι που τελικά μας βλάπτει όλους. Στη δικιά μας λογική υπάρχουν μόνο οι λαϊκές ανάγκες και η προσπάθεια να εξυπηρετηθούν και όχι το πλασματικό προνόμιο στο στάδιο, στην κοινωνική μέριμνα, στην παραλία, στις παραστάσεις. Αυτή η λογική δεν έχει τέλος και μεταφέρεται στο εσωτερικό του δήμου με ανόητα μικρορουσφέτια στον κάθε φορά ‘κοντινό’.Η θέση πάρκιν μου, η παιδική χαρά μου, ο κάδος μου, …

Γιατί όμως η πραγματικότητα είναι τόσο διαφορετική;

Γιατί αυτή η πόλη έχει τόσο μεγάλη απόσταση από τις ανάγκες μας;

Γιατί η τοπική διοίκηση δεν είναι ένα αποκούμπι για τα λαϊκά συμφέροντα;  

Μεγάλο μέρος των κοινωνικών παροχών ανήκει στους δήμους, όμως αυτοί είναι δεμένοι με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και την ανταποδοτικότητα. Ένα ολόκληρο νομικό πλαίσιο (Καλλικράτης, Κλεισθένης, ΕΣΠΑ,κ.α) υποχρεώνουν τις δημοτικές αρχές σε συγκεκριμένη συμπεριφορά στις εργασιακές σχέσεις (συμβασιούχοι), στις προσλήψεις, στις παροχές. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση από το κεντρικό κράτος ορίζουν και την οικονομική διαχείριση των δήμων. Ειδικά το ΕΣΠΑ αποτελεί το πιο ύπουλο και το πιο αποτελεσματικό μέσο άσκησης πολιτικής από τη μεριά του συστήματος και η πλήρης απόρριψή του είναι φυσιογνωμικό στοιχείο για κάθε φωνή που θέλει να βρίσκεται εκτός των τειχών. Ουσιαστικά οι αντιλαϊκές πολιτικές αλληλοσυμπληρώνονται από όλους τους παράγοντες, από την ΕΕ, την κυβέρνηση, τα μνημόνια και το χρέος μέχρι τις περιφέρειες και τους δήμους. Οι δήμοι όμως δεν είναι μόνο δέσμιοι των κεντρικών επιλογών. Η ίδια τους η λειτουργία είναι μακριά από τη δημοκρατία όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Υπερεξουσίες σε έναν μόνο άρχοντα, τον δήμαρχο, επιτροπές που ελάχιστα ελέγχονται, δημοτικά συμβούλια που δίνουν λογαριασμό μόνο κάθε 4 ή 5 χρόνια, καμία δέσμευση πάνω σε προεκλογικά προγράμματα.

Οι δήμαρχοι λοιπόν δεν έχουν κανένα περιθώριο για άσκηση φιλολαϊκών πολιτικών, δε μπορούν ούτε στο ελάχιστο να ανακόψουν τη λιτότητα και τη φοροεπιδρομή. Μπορούν όμως να κάνουν το ανάποδο, μπορούν να τις συμπληρώσουν, να τις διευκολύνουν, να τις βαθύνουν. Οι δημοτικές αρχές έχουν ιδεολογικοπολιτική τοποθέτηση, ασκούν πολιτική, παίρνουν αποφάσεις, διαμορφώνουν αντιλήψεις και συνειδήσεις. Ο δικός μας ο Κωνσταντάτος δεν είναι η μήτρα όλων των δεινών, είναι όμως ένας πολύ σημαντικός κρίκος στην εφαρμογή και την εμπέδωση ακραία αντιλαϊκών – αντεργατικών πολιτικών. Πολιτικά ανήκει σε αυτό το ρεύμα της altright δεξιάς που συνδυάζει το νεοφιλελευθερισμό με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Απολαμβάνει τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, φυσικά της ακροδεξιάς, καθώς και την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί άνθρωπο του Λάτση με την εντολή να στηρίξει με κάθε τρόπο την επένδυση στο πρώην αεροδρόμιο. Παράλληλα όμως εκπροσωπεί και άλλα μικρομεσαία τοπικά συμφέροντα,πολλές φορές με σκανδαλώδη τρόπο (βλέπε«Κήπων Οδός»). Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απουσία αντιπολίτευσης τον κάνουν να δείχνει παντοδύναμος στον δήμο και να αποτελεί πόλο έλξης σε φιλόδοξους επαγγελματίες που αναζητούν αναγνωσιμότητα και τοπική εξουσία. Με τη γνωστή πλέον αλαζονεία του υπερασπίζεται-δικαιολογεί κάθε αντιλαϊκό μέτρο που λαμβάνεται από το κεντρικό κράτος, υπονομεύει τις εργασιακές σχέσεις φτιάχνοντας στρατό εθελοντών, βάζει χαράτσια, αυξάνει τα δημοτικά τέλη, ακολουθεί παντού τις αρχές των δημοσίων σχέσεων, της διαπλοκής και του φαίνεσθαι, έναντι της ουσίας με σχεδόν ‘επιστημονικό’ τρόπο. Το πιο σημαντικό όμως κατόρθωμά του είναι ότι έχει καταφέρει να ρίξει τις προσδοκίες σε μεγάλο μέρος των κατοίκων. Για τα πάντα φταίει κάποιος άλλος, ενάντια στον οποίο όμως δεν υπάρχει κανένα νόημα να αντιδράσεις, ενώ ο ίδιος ο δήμαρχος είναι ο σωτήρας μας κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορεί, δηλαδή τίποτα. Είναι πλέον χαρακτηριστικός ο τρόπος που δυσφημεί,όχι μόνο τα κινήματα, τους αγωνιστές, τον συνδικαλισμό, αλλά και κάθε πρωτόλεια αμφισβήτηση από κάθε κάτοικο. Οι επιθέσεις περιλαμβάνουν από βρισιές και κατηγορίες για δάκτυλους της αντιπολίτευσης, μέχρι απειλές, αγωγές και μηνύσεις. 

Οι ίδιες πολιτικές που διαλύουν την πόλη που έχουμε ανάγκη, βάζουν στο στόχαστρο τον κόσμο της εργασίας σε κάθε επίπεδο και σαρώνουν λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Σκληρός άγριος καπιταλισμός που επιτίθεται σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Αυτό ζούμε ως γενική εικόνα και η αλήθεια είναι ότι για πάνω από 10 χρόνια τα  κουτσοβολεύουμε, μέχρι που έμειναν κουτσές όλες οι ανάγκες μας. Με αφορμή την πανδημία μάς έπεισαν να ρίξουμε τον πήχη, να έχουμε λιγότερες προσδοκίες από τη ζωή. Λιγότερη κοινωνική δραστηριότητα, περισσότερο σπίτι και δουλειά και… υπομονή, γιατί κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα και θα επιστρέψουμε στα επίπεδα του ‘19; του ‘15; του ’10ή ίσως των 80ς για τους πιο αισιόδοξους. Η αλήθεια όμως είναι ότι η μόνη κανονικότητα που έχει επιβληθεί είναι η εξής. Θα μάθετε να ζείτε με λιγότερα. Η ΝΔ θωρακίζει το σύστημα με κάθε τρόπο και βάζει στο στόχαστρο κάθε φωνή που δεν βολεύεται σε αυτή την κανονικότητα.Ο κόσμος των κινημάτων, της εργασίας, της νεολαίας δέχεται το ένα σοκ μετά το άλλο. Από κοντά η καταθλιπτική συναίνεση της νέας σοσιαλδημοκρατίας των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ περιμένει να μας θυμίσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Σε αυτόν τον καπιταλισμό η πόλη είναι κάτι περισσότερο από πεδίο αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, είναι πεδίο ιδιωτικοποιήσεων, κερδοφορίας και νέας εκμετάλλευσης. Είναι ένα νέο πεδίο αντιπαράθεσης και σκληρής ταξικής πάλης. Οι δημοτικές αρχές έχουν μετατραπεί σε τοπικό κράτος, ένα κράτος απαραίτητο για να συμπληρώσει την εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, για να καταστείλει τα κινήματα που γεννιούνται έξω από τους χώρους παραγωγής, για να προωθήσει πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για αυτόν το λόγο δεν υπάρχουν ουδέτεροι-ανεξάρτητοι δήμαρχοι, ούτε δήμαρχοι που υπερασπίζονται την πόλη και τους δημότες γενικά και αόριστα.

Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, μπορεί ο λαϊκός παράγοντας όντως να συμμετέχει, να παίζει ρόλο και να ελέγχει την τοπική εξουσία; Εμείς λέμε ότι θα μπορεί. Με τακτικές τοπικές συνελεύσεις που θα οργανώνουν οι ίδιοι οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι στο δήμο, οι εκπαιδευτικοί της περιοχής. Με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους που θα συμμετέχουν στα δημοτικά συμβούλια και θα έχουν δικαίωμα ψήφου, έστω  μέχρι ένα ποσοστό. Οι τοπικές πολιτικές δυνάμεις και οι ανένταχτες φωνές θα συμμετέχουν ισότιμα στις συνελεύσεις, όλες οι διαφορετικές απόψεις θα μπαίνουν στην  κρίση του λαού, αυτοί που βιώνουν τα προβλήματα και αυτοί που εργάζονται σε αυτά  μπορούν και πρέπει να έχουν πραγματικό λόγο σε τακτική βάση. Να εκλέγουν μάλιστα συντονιστικές επιτροπές με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους.

Θέλουμε να ενισχύσουμε την αντίληψη της εργατικής δημοκρατίας,  προσπαθούμε να γενικευτεί, να γίνει νέο πρόταγμα άσκησης διοίκησης. Γιατί στα αλήθεια δεν χρειαζόμαστε δημάρχους και μόνιμους άρχοντες. Μπορεί να υπάρξει και άλλη δημοκρατία, μπορεί ο λαός ειδικά στο τοπικό επίπεδο να εκπροσωπηθεί με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έχουμε συνηθίσει.  Είναι ξεκάθαρο όμως ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να αρχίσουμε να αμφισβητούμε το άδικο και το παράλογο σε όλα τα επίπεδα. Να γυρίσουμε την πλάτη στους ξιπασμένους που καμαρώνουν για την εφαρμογή του νομικού πλαισίου που συνεχίζει να τσακίζει το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να πάψουν να βρίσκουν πρόθυμους που δε μπορούν ή δε θέλουν να έρθουν σε κόντρα και σε ρήξη. Να υπάρχει και κανένα γρανάζι στο σύστημα που δεν είναι καλογρασαρισμένο και κλωτσάει προσπαθώντας πάντα να βγάλει τον λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο και όχι απλώς τίμιους ή ‘κόκκινους’ ή ‘εμβληματικούς’ δημάρχους που πιστεύουν ότι θα τα κάνουν λίγο καλύτερα αποδεχόμενοι όμως το πλαίσιο και τους βασικούς κανόνες του τοπικού κράτους.

Από τη άλλη δεν θέλουμε να στρίψουμε από τις δυνατότητες που υπάρχουν στο τοπικό επίπεδο. Η πολιτική αντίληψη που κλείνει τα μάτια στα τοπικά ρεύματα αμφισβήτησης και ριζοσπαστικοποίησης βλέποντας μόνο κεντρικό επίπεδο, δεν είναι αριστερή και αντικαπιταλιστική και συχνά κάνει τις καλύτερες πλάτες στους χειρότερους δημάρχους.

Εμείς ως αντικαπιταλιστική κίνηση συνεχίζουμε να πιστεύουμε στη δύναμη των κινημάτων, στη σύνδεση του τοπικού με το κεντρικό. Παλεύουμε να εκδηλώνονται αγώνες που θα πετυχαίνουν νίκες στο σήμερα, να ανοίγουν το δρόμο για συνολικές ανατροπές και θα στρέφουν συνειδήσεις σε αντιΕΕ, αντικυβερνητική, αντισυστημική κατεύθυνση. Είμαστε μέρος ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Παρακολουθούμε την έκφραση ενός δημόσιου συνολικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος που συνδέει τη σημερινή πάλη με την επαναστατική προοπτική.

1)Να ζούμε αξιοπρεπώς από μία και σταθερή εργασία. Κανένας μισθός κάτω από 1000 ευρώ καθαρά

2)Εθνικοποιήσεις των βασικών οικονομικών τομέων χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο

3)Καμία εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, ούτε στην περιοχή μας, ούτε γενικότερα. Ανοιχτά σύνορα στους πρόσφυγες. Κοινή διεθνιστική πάλη των λαών ενάντια στο φασισμό και τον ρατσισμό σε κάθε χώρα.

4) Έξοδος-ρήξη με ΕΕ-ευρώ-Νατο-μνημονιακές επιτροπείες, διαγραφή του δημόσιου χρέους.

5) Δημόσια δωρεάν παιδεία-υγεία-ρεύμα-νερό-συγκοινωνίες-πολιτισμός. Αγώνας για διατροφική επάρκεια και διατίμηση των βασικών αγαθών. Προστασία της λαϊκής κατοικίας ενάντια στους πλειστηριασμούς.

6)Δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες ενάντια στο αστικό κράτος

7) Προστασία της φύσης από την υπερεκμετάλλευση του κεφαλαίου.

8) Αγώνας για την ισότητα των φύλων ενάντια στο σεξισμό, την έμφυλη βία και τις διακρίσεις.

Θέλουμε να εξειδικεύσουμε αυτό το πρόγραμμα στο τοπικό επίπεδο αλλά και να συνεισφέρουμε με τη δική μας μικρή εμπειρία στην κεντρική συζήτηση.

 Συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ενότητα και την κοινή δράση. Το δείχνουμε σήμερα με την ενεργή στήριξη της Λέσχης εργαζομένων και νεολαίας και με τις πρωτοβουλίες κοινού συντονισμού που παίρνουμε σε κάθε ζήτημα που έρχεται στην επικαιρότητα, παλιότερα με τη συμμετοχή μας στη Συνέλευση για το άνοιγμα του σταδίου Αργυρούπολης, στο Χώρο αλληλεγγύης και δράσης «Υπόστεγο», τη Συνέλευση δράσεων για το Ελληνικό… Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η αντιπολίτευση γίνεται πρώτα και κύρια στους δρόμους, θα κάνουμε όμως ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εμφανιστεί επιτέλους και μέσα στο δημοτικό συμβούλιο για να μπουν οι ανάγκες μας κι εκείσε πρώτο πλάνο.

Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να βάλουμε τον πήχη στο μπόι των αναγκών μας, να δούμε το μέλλον με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες. Για να έχουμε δημόσια υγεία, παιδεία και κοινωνικές δομές, για να ζούμε αξιοπρεπώς από μία εργασία… Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δε θα μας χαριστεί, δεν αρκεί απλώς να μην καταναλώσουμε, δεν αρκεί να μην πληρώσουμε, δεν αρκεί να μην (τους) ψηφίσουμε. Χρειάζεται πολιτικοκοινωνικό κίνημα ανατροπής που θα κοιτάξει στα μάτια τοπικό και κεντρικό κράτος, θα σπάσει την καταθλιπτική συναίνεση, θα επιβάλει τη λαϊκή θέληση.Γιατί δεν θέλουμε απλώς να μας δώσουν σημασία. Όπως φαίνεται και με το σκάνδαλο των υποκλοπών μια χαρά έχουν ‘αυτιά ΄παντού και μας ακούν. Το ζήτημα είναι να μας υπολογίζουν. Να δούμε την εμπειρία από το παρελθόν, να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν στο τοπικό επίπεδο και να ετοιμαστούμε γιατί οι μεγαλύτερες μάχες είναι αυτές που δεν δώσαμε ακόμα.